Snaaf
Snaaf kon er natuurlijk niets aan doen dat ik hem die dag vergeten was, maar het werd hem wel nagedragen. Niet dat iemand dat hardop zei. In plaats daarvan probeerden ze hem te marginaliseren. Er werden barbies aangevoerd, Monchhichi-aapjes en een roze Troetelbeer met rode hartjes op z’n buik. Maar voor mij telde alleen Snaaf, de gehaakte raaf die mijn oma in al haar wijsheid had voorzien van armen en benen, en een kittig zwart kippenkontje dat door een luikje in zijn tuinbroek naar buiten piegde.
Kraut
Droplul! Wie begint er nou over blauwe pilletjes? Daar praat je niet over, en zeker niet met zo'n wijffie. Gewoon even naar de plee, slikken en gáán. Shit man, als Frankie of hoe heet die gozer er niet geweest was ... Ja, als die vette latino nooit uit die vervloekte grot van zijn hoer van een moeder was gekropen, dan had ik hier nu niet in m'n eentje in mijn slaapcabine gelegen met niets meer dan de gedachte aan een stijve. Mijn trouwe kameraad noemde ik hem vroeger. Ha! Trouwe kameraden bestaan niet. Ik heb alleen mijn kleine blauwe vriendjes. En makkers voor één avond, zoals Frankie of Francis of whatever.
Copyright © Heidi Aalbrecht, Leiden