Spiltrap

In mijn tuin staat een trap — geen ladder, geen keukentrapje, maar een trap die in een woning de begane grond met de eerste verdieping zou kunnen verbinden. Alleen doet deze trap dat niet, want hij staat in mijn tuin en verbindt niets. 'Wat doet die wenteltrap in de tuin?', vroeg ik de makelaar bij de eerste bezichtiging. 'Dat is een spiltrap', specificeerde de makelaar, wat hij een afdoende antwoord scheen te vinden. Dat nam me voor hem in. Hij had ook kunnen zeggen dat de trap een fraaie uitkijkbeleving over bosrijk gebied en uitvalswegen bood, of desnoods dat het een origineel detail was dat klaarstond om de authentieke hoeve met enig achterstallig onderhoud zijn robuuste karakter terug te geven. Maar het was dus gewoon een spiltrap. Ik kocht het huis en de trap bleef. Al snel was ik gewend, of nee: gehecht, aan het objet d'art in mijn tuin. Het treft mij als een gestold gedicht, een beeldspraak zonder woorden. Jakobsladder, stairway to heaven. Toch klim ik er niet op. Niet om de illusie intact te laten. Niet uit angst mijn inspiratie te verliezen. Ik ben alleen als de dood dat hij omdondert.